Mahmoud DARWICH

.
Cette femme au pas de course, une couverture et une jarre d’eau sur la tête… qui tire de la main droite un enfant, sa sœur de l’autre et que suit un troupeau de chèvres effrayées, cette femme fuyant un champs de bataille étroit vers un abri qui n’existe pas… je la connais depuis soixante ans. C’est ma mère qui m’oublia à une croisée de chemins avec un panier de figues sèches, une bougie et une boîte d’allumettes mouillées par la rosée.
La femme que je vois maintenant dans la même situation sur l’écran d’une télé couleurs… je la connais depuis quarante ans. C’est ma sœur qui prolonge les pas de sa mère, ma mère, dans l’épopée de l’errance : elle fuit un champs de bataille étroit vers un abri qui n’existe pas.
La femme que je verrai demain dans la même scène, je la connais également. C’est ma fille que j’ai abandonnée au milieu des poèmes pour qu’elle apprenne à marcher puis à s’envoler au delà de la scène. Peut-être suscitera-t-elle ainsi l’admiration des spectateurs et la déception des francs-tireurs. Car un ami roué m’a dit : l’heure est venue, si nous le pouvons, de ne plus être objets de pitié pour devenir sujets qui suscitent la jalousie.
.
.
. .
.
.
Ssa donna chì curri, una cuperta è una ciarra d’acqua in capu… chì si tira appressu un ziteddu, a so suredda in l’altra mani, a sigueta un stolu di capri spavichjati, ‘ssa donna chì fughji un campu strintu di battaglia versu un aggrottu ch’ùn asisti micca… a cunnoscu da sissant’ anni. Hè a me mamma chì mi sminticò à u crucivia incù una sporta di fichi sicchi, un candeddu è una scàtula d’allumetti trosci da u bagnaghju.
A donna ch’e vicu avà in a stessa situazioni nant’à u screnu culori di una televisiò… a cunnoscu da quarant ‘anni. Hè a me suredda chì pralunga u passu ‘lla so mamma, a me mamma, in l’epupea di l’àndara : fughji un campu strintu di battaglia versu un aggrottu ch’ùn asisti micca.
A donna ch’e vidaraghju dumani in a stessa scena, ancu idda a cunnoscu. Hè a me fiddola, ch’aghju abbandunatu à mezu à i puemi, ch’idda imparessi à marchjà è à bulà si ni da culandi à a scena. Forsa suscitarà l’ammirazioni di i spittatori è a dillusioni di i tiradori. Chì un amicu unt’è finu m’hà dittu : hè vinuta l’ora, se no t’emu a pussibilità, d’ùn essa più uggetti di piatà ma di duvintà sughjetti, sughjetti chì sarani inguidiati.
.
.
.
.
in --- La Trace du papillon --- ed. Actes Sud --- 2009
.
.
.
ill. --- Zitedda in Shati --- Georg Stein©
.
.
.
trad Stefanu Cesari©

.