Gaston MIRON

...
La pluie bafouille aux vitres
et soudain ça te prend
de courir dans tes pas plus loin
pour fuir la main sur nous

tu perds tes yeux dans les autres
ton corps est une idée fixe
ton âme est un caillot au centre du front
ta vie refoule dans son amphore
et tu meurs
tu meurs à petites lampées sous tes semelles

ton sang
ton sang rouge parmi les miroirs brisés





A ranzata scurri à u vetru
di colpu ti pidda
di fughja in li to passa più luntanu
di fughja ‘ssa mani da supra à no

perdi li to ochja in quidd’altri
u to corpu hè un attichju
a to anima una petra di sangu caghjatu in fronti
a to vita rincula ‘n a cerra
è mori
mori tu pocu à pocu cussì caminendu

to sangu
to sangu russu ‘n i spechja straminati


in - L'Homme Rapaillé - éd. François Maspero 1981


trad. Stefanu Cesari D.R. puesia corsa poésie corse poesia corsa
technorati tags: del.icio.us tags: